رابطه فوکوس و دستیابی به حالت نوردهی مطلوب
پردازشگر های پیشرفته موجود در درون دوربین های DSLR قادرند تا عمل فوکوس کردن لنز بر روی سوژه را با سرعت بسیار زیادی تنظیم کنند .توانایی ثبت چندین فریم از تصویر در مدت زمان یک ثانیه از جمله قابلیت هایی است که دوربین های مدرن امروزی از آن بهره می برند .
اما با این وجود ، شرایط نور موجود در محیط و حالت های حرکتی سوژه ، از جمله چالش هایی هستند که عکاس در زمان ثبت تصاویر با آنها روبرو می شود .بنابراین در شرایط چالش زا ؛ عکاس می بایست تنظیمات دلخواه و مورد نظر خود را به دوربین بدهد و تعیین کند که کدام یک از بخش های تصویر برای او اهمیت بیشتری دارند .
دوربین قادر به تشخیص مهمترین بخش از یک تصویر و یا قادر به انتخاب سوژه از میان دیگر سوژه های موجود در صحنه نمی باشد و از این روی ؛ عکاس باید برای دوربین تعیین کند که کدام سوژه در مرکز توجه دوربین باید قرار داشته باشد .
در شرایطی که فرصت چندانی برای نورسنجی و تعیین بهترین حالت نوردهی وجود ندارد و اغلب می بایست بدون استفاده از فلاش و یا سایر نورهای کمکی اقدام به عکاسی نمود .
با کمی تمرین و تجربه در میابیم که حدس زدن و تخمین بهترین شرایط نوردهی به دوربین کار چندان دشواری نخواهد بود . در بیشتر موارد با استفاده از نورسنج دوربین می توان به بهترین حالت نوردهی نزدیک شده و تنظیمات مورد نظر را اعمال نمود .
استفاده از حالت نوردهی دستی ممکن است در ابتدا کمی دشوار به نظر برسد اما فرمول های پایه آن بسیار آسان بوده و با درک آنها می توان به بهترین شرایط دست پیدا کرد .
فناوری اتوفوکوس ( فوکوس خودکار ) از زمان ابداع آن در دهه 1970 ، تا کنون پیشرفت های بسیار زیادی را به خود دیده است . دوربین های اولیه در مواجهه با شرایط کم نور و یا در زمان حرکت کردن سوژه دچار مشکل در فوکوس می شدند اما امروزه دوربین هایی وجود دارند که دارای 3 تا 50 سنسور تشخیص حرکت بوده و پردازشگر های تشخیص حرکت در آنها بسیار پیشرفته هستند .
دوربین های DSLR دارای یک سیستم تعقیب حرکت سه بعدی ، و همچنین دارای یک پردازشگر تشخیص و پیش بینی حرکت برای تنظیم فوکوس در نقطه ای هستند که سوژه به سمت آن حرکت خواهد نمود .
اما در هر حال همیشه محدودیت هایی وجود دارند و عکاسان می بایست زمانی را برای فراگیری عملکرد سیستم فوکوس در دوربین خود صرف کنند . اکثر دوربین ها دارای چندین عملکرد و قابلیت در فوکوس کردن هستند و با توجه به ثابت بودن و یا حرکت کردن سوژه ، عملکرد های فوکوس در آنها تغییر می یابد .
در برخی از لنز ها نیز از فناوری کاهش لرزش استفاده می شود که اثر لرزش دست عکاس بر تصویر را از بین می برد و کمک می کند تا عکس ها از شارپ بهتری بخوردار باشند .
ارایه یک اثر هنری مستلزم انجام کنترل های گزینشی و موضوعی بر روی سوژه هستند و این کاری است که مدار های منطقی قادر به انجام آن نخواهند بود . در عکسهایی که از رودخانه ها و ابشار ها گرفته می شوند ؛ به حالت نرم و بلور شده آب آبشار دقت کنید . در شرایطی از این دست احتمالا دوربین سرعت شاتر 1.30 ثانیه را پیشنهاد می دهد که برای ثبت حرکت آب به صورت بلور ، سرعت نسبتا زیادی است .
برای پایین تر آوردن سرعت شاتر می بایست عمق میدان کمتری را انتخاب نمود تا بتوان همه صحنه را در فوکوس دوربین قرار داد و ازاین روی می بایست بهترین نقطه فوکوس را در جایی انتخاب نمود که تقریبا تعداد زیادی از عناصر تصویر در فوکوس قرار داشته و شارپ باشند .
دوربین در حالت خودکار ، قادر به انجام هیچ یک از این کار ها نخواهد بود .