جلسه چهارم ) آموزش عکاسی در 10 جلسه (گام اول و گام دوم به همراه تکالیف مربوط به آنها)

گام 1 | فلاش لعنتی را از حالت خودکار خارج کنید!

زمانی که محیط کمی تاریک می شود و فلاش خودکار بیرون می جهد، عکستان دارد به سمت خراب شدن می رود. فلاش روی دوربین خشن و تیز است و رنگ و نورهای محیطی را از بین میبرد، به عبارت دیگر فلاش بیرون جهنده دوربین، قاتل نور طبیعی و نرم اطرافتان میشود.

فلاش بیرون جهنده برای آماتورهاست.

تولید کنندگان تمایل دارند دوربین ها را طوری بسازند که حتی با اندکی کم نور شدن محیط، فلاش دوربین بیرون بجهد. در واقع این ویژگی برایشان یک مزیت محسوب می شود. هرچند که در این شرایط افراد درون عکس را ثابت و بدون محوی ناشی از حرکت ثبت میکند اما فلاش، موجب میشود که عکس از نظر نور و رنگ عالی نباشد و بی روح و تخت به نمایش گذاشته شود. اگر سازندگان، دوربین ها را بدون فلاش بیرون جهنده بسازند، تازه کاران احتمالا در محیط های کم نور، عکس های تار و بی کیفیت می گیرند چون نمی دانند باید ایزو را افزایش دهند یا دیافراگم را باز کنند تا سرعت شاتر افزایش یابد.

اگر برای یک تازه کار چنین اتفاقی بارها رخ دهد، آنرا به پای بی کیفیت بودن دوربین می گذارد (در حالی که اشکال از دوربین نیست) و آنرا پس می دهد و به سراغ سازنده ای دیگر میرود.

فلاش را بسته نگه دارید، در عوض ایزو را زیاد کنید

به جای استفاده از فلاش بیرون جهنده، ایزو را زیاد کنید (مهم نیست چه قدر زیاد، آنقدر افزایش دهید تا سرعت شاتری به دست آید که تاری ناشی از حرکت از بین برود). در تمامی حالت های عکاسی به جز حالت دستی، با افزایش ایزو سرعت شاتر کاهش میابد.

خب حالا عکاسی کنید. با این کار از نور محیط استفاده می کنید که رنگ و جزئیات بیشتری در اختیارتان قرار می دهد در حالی که استفاده از فلاش منجر به چهره ای روشن و پس زمینه ای تاریک می شد. وقتی یک عکاس که از این خصیصه استفاده میکند با عکاسان مبتدی که از این قابلیت بی خبرند به عکاسی بپردازند و عکسهای نفر اول نسبت به دیگرانی که این خصیصه را نمیشناسند بسیار قابل تحسین تر خواهد بود.در واقع تنها تفاوت او با دیگران در استفاده نکردن از فلاش بوده است. فقط همین!

این نکته به طرز شگفت آوری ساده است اما به سرعت تاثیری رویایی بر عکس هایتان می گذارد. تنها به یک نکته باید توجه کنید، اگر از لنز کیت دوربین خود (لنز اصلی همراه با بدنه دوربین) استفاده میکنید، احتمالا دیافراگمی بازتر از f/3.5 ندارد که در نتیجه سرعت شاتر کندی خواهید داشت.

تکلیف 1:

قبل و بعد از فلاش بیرون جهنده

به مکان کم نور اما پر جمعیتی بروید و دوربینتان را همراه خود ببرید - این مکان میتواند یک قهوه خانه، کافی شاپ یا خیابانی در شب باشد. مکانی در مرز تاریک شدن پیدا کنید که در آنجا فلاش اتوماتیک دوربین بیرون بجهد. سوژه ای برای عکاسی انتخاب کنید.

بعد از ترکیب بندی و انتخاب یک کادر مناسب، عکسی را با فلاش بگیرید. بهتر است دوربینتان را روی یک سطح صاف یا سه پایه قرار دهید تا کادرتان بین عکس های مختلف تغییر نکند. می خواهیم مقایسه ای بین دو حالت با و بدون فلاش داشته باشیم تا با چشمان خودتان تفاوت را ببینید. حدس می زنم در این عکسی که گرفتید تنها سوژه های نزدیک به شما نور دریافت کرده اند و بقیه ی عکس تاریک یا سیاه ثبت شده است. خب حالا بدون جابجا کردن دوربین، عکسی بدون فلاش بگیرید. طبیعی تر نیست؟ نور های محیطی رنگی تر نیستند؟

اشتباه نکنید، استفاده از فلاش هم می تواند تاثیر بسزایی داشته باشد اما نه تا وقتی که از یک فلاش اکسترنال استفاده نمی کنید. این مورد را در آینده می آموزید ولی حالا حواستان باشد که فلاش را خاموش کنید. دوربینتان بیشتر از شما نمی داند - شما بهتر از دوربینتان تشخیص می دهید.

این یک نکته کلاسیک عکاسی است که همچنان نیز درست و به جاست. اغلب افراد فکر می کنند باید عقب بروند و فضای زیادی از اطراف سوژه را ثبت کنند. لازم به این کار نیست، جلو روید، پیشانی، پاها یا نیم تنه ی پایینی را قطع کنید و عکستان را بگیرید. یک کلوزآپ از چهره ی فردی از ابروها تا دهانش بگیرید.

گام 2 | به سوژه تان نزدیک شوید ... باز هم نزدیک تر

این هم یک مثال فوری:

زوم کنید

از زوم لنزتان استفاده کنید یا اگر لنزتان ثابت است «با قدم هایتان زوم کنید (به نزدیک سوژه) ». استفاده نکردن از زوم در همه ی عکس ها این مشکل را به وجود می آورد که بیننده نمی فهمد باید به روی چه نقطه ای تمرکز کند و چه چیزی در عکس مهم است. بسیاری از عکاسان حرفه ای طرفدار پر و پا قرص «زدودن» هستند، هرچقدر، چیز کمتری در عکستان باشد بهتر است. بهترین عکس ها همان عکس های ساده ای هستند که بیننده به راحتی داستانی که می خواهید با آن عکس بگویید را می فهمد. اگر می خواهید از یک ظرف غذا عکس بگیرید، بهتر است بسیار به آن نزدیک شوید و جزئیات خوبی از بافت و محتوای یک بخش از ظرف را ثبت کنید تا عکسی جذاب داشته باشید (البته زیاده روی نکنید و هر وعده ی غذایی که تا کنون خورده اید را بر روی شبکه اجتماعی Instagram یاFacebook پست نکنید!)

بیایید چند نمونه از نزدیک تر شدن به سوژه ها را با هم ببینیم

قطعا این عکس جلوه بسیار بهتری دارد نسبت به وقتی که از پیتزا، درون بشقاب، بر روی میز، درون اتاقی بزرگ و به هم ریخته عکس گرفته شود

در عکس بالا حذف بالای سر و پایین گردن مدل، تصویر را به بیننده نزدیک تر کرده است.

در تصویر فوق نمای کلوزآپ و بسته هر کدام از چهره ها ، سبب میشود که احساس بیشتری از کودکان به بیننده عکس منتقل شود.

همانطور که در تصویر فوق میبینید قبل از کراپ هیچ نقطه کانونی ای وجود ندارد اما بعد از کراپ عروس نقطه کانونی عکس است.

(کراپ به معنای بریدن عکس است).

تکلیف 2:

درون قاب چهره

تکلیف امروزتان این است که بروید و از چهره دوستتان، اشخاص دیگر، گربه ها، سگ ها و ... عکاسی کنید. به جای اینکه کل تنه و فضای بالای سر را درون عکس جا دهید لازم است برای هر عکس به اندازه کافی نزدیک شوید تا شانه ها، گردن، پیشانی و ... حذف شوند.

پرتره های جدید شما سبک تازه ای پیدا کرده اند و داستان منسجم تری تعریف می کنند. وقتی این ها را با عکس های کاریکاتور مانند زاویه بازی که قبا می گرفتید، که سوژه ی بسیار کوچکی در میان فضای بزرگی قرار داشت، مقایسه کنید تفاوت را بسیار بیشتر درک خواهید کرد.

رعایت این نکته مختص افراد نیست و به هر چیزی می تواند بسط پیدا کند. مثلاً ساقه ی یک گل را حذف کنید تا جزئیات گلبرگ ها برجسته تر شود. یا وقتی می خواهید عکسی از یک غذای لذیذ بگیرید، کل میز یا حتی کل بشقاب را درون قاب عکس قرار ندهید؛ بسیار نزدیک شوید تا جزئیات بخش های غذا مشخص شود. پس از اینکه خوب با این روش انس گرفتید، زمان های مشخصی به وجود می آید که می خواهید عکسی واقعاً واید (عریض) بگیرید؛ اما در همان حالت شک و تردید، عکسی واقعا بسته می گیرید و نتیجه نیز مطلوب خواهد شد. به نمونه هایی از عکسهایی که در حالت زوم و در حالت واید زیباتر به نظر می آینده توجه کنید.